بیست و چهار سال پیش نزدیک ۳۰۰ نفر از هموطنامون در یک صانحه کشته شدند. چیزی که من رو بر اون داشت که این مطلب رو بنویسم مظلومیت این عزیزان بود. اگه اونها به دست رژیم جمهوری اسلامی کشته شده بودندن الآن همه جا رو شلوغ کرده بودیم، کما اینکه حدود یک سوم از این جمعیت در جریان اعتراضات پس از انتخابات کشته شدند و ما براشون سالگرد می گیریم و خیلی هاشون رو می شناسیم. من ریشه این اتفاق رو در یک حس مشترک ما ایرانی ها در برابر خارجی ها می دونم، ما خودمونو می بازیم، یا شاید هم اجنبی پرستیم. نمونه هاش هم بسیارند. یادمه بلاژویچ مربی تیم ملی شد و تیم نرفت جام جهانی. بعد از بازی های مقدماتی برنامه ۹۰ اس ام اس گذاشت که با موندن بلاژویچ موافقید یا نه؟ جالبه نه؟ اگه یه مربی ایرانی بود چی سرش میومد؟ یه دوره قبلش و دو دوره بعدش دیدیم که چی به سر مایلی کهن و دایی اومد. تو بالاترین کامنت بعضی ها رو می خوندم که کار ناو آمریکایی رو توجیه می کردند و می گفتند دوتا جنگنده بالای هواپیما قایم شده بودند. این ادعا رو حتی خود آمریکایی ها هم نکردند، اینو می تونید تو مستند جهت دار نشینال جئوگرافیک ببینید. تو این مستند برای اینکه حس نوع دوستی بیننده ها تحریک نشه تصویر بازسازی شده مسافرها نشون داده نمی شه، یا حتی فیلم اجساد شناور در دریا. بیشتر چهره نگران کارمندهای ناو نشون داده می شه. شاید هم حق دارند، در مورد کشورشون تعصب دارند. من کاری به عملکرد دولت امریکا ندارم، چیزی که برام جالبه عکس العمل خودمونه. وقتی خودمون برای جون هم میهنامون ارزش قايل نیستیم توقع داریم خارجی ها ارزش قایل شن؟
